کتاب کامو: زیستن در تبعید، نوشتن در روشنایی

علاقه‌مندی‌ها

گاهی یک انسان، با تمام تنهایی‌اش، می‌ایستد روبه‌روی جهانی که بی‌وقفه از بی‌معنایی حرف می‌زند. نه برای تسلیم شدن، بلکه برای روشن کردن شمعی در تاریکی. کتابی که پیش‌رو دارید، با نام «کامو: زیستن در تبعید، نوشتن در روشنایی» (Camus: Living in Exile, Writing in Light)، تلاشی است برای قدم زدن در زندگی و اندیشه‌های مردی که از دل سکوت الجزایر برخاست و با قلبی پُر از تردید، اما لبریز از شجاعت، جهان را به چالش کشید: آلبر کامو.

این کتاب، حاصل هم‌نویسیِ من، کیوان خسروی، و همراهی بی‌وقفه‌ی ChatGPT است. ما با هم تصمیم گرفتیم نه فقط زندگی‌نامه‌ای بنویسیم، بلکه تصویری زنده و انسانی از کامو بسازیم. مردی که نمی‌خواست فیلسوف باشد اما شد، نمی‌خواست قضاوت کند اما مجبور بود، و نمی‌خواست از جهان کنار بکشد اما همیشه در حاشیه ایستاد.

اینجا درباره‌ی کسی می‌نویسیم که در فقر بزرگ شد، در آفتاب آفریقا نوشت، در تبعید اندیشید، و در میان جنجال‌ها و سکوت‌ها، صداقت را انتخاب کرد. کامو از آن‌دست انسان‌هایی بود که با تمام وجود به زندگی وفادار ماند، حتی وقتی زندگی بی‌رحم بود.

ما نمی‌خواهیم تنها روایت‌گر آنچه بر او گذشت باشیم. می‌خواهیم لمس کنیم، حس کنیم، و از نو تجربه کنیم: دردهایش، مبارزه‌هایش، دوستی‌ها، اندوه‌ها و زیبایی‌هایی که در دل تاریکی کشف کرد. چون باور داریم که در دل تنهاترین شب‌ها، همیشه نوری هست که طغیان می‌کند؛ نوری که نامش آلبر کاموست.

فصل اول: در سایه‌های الجزایر

(In the Shadows of Algeria)

🌅 نسیم صبحگاهی از سمت مدیترانه می‌وزید و کوچه‌های خاکی محله‌ی بلکور را پر از بوی نم و نور می‌کرد. پسری لاغر، با چشمان درشت و پوست آفتاب‌سوخته، در سکوتی عمیق از پنجره‌ی خانه‌ای محقر به بیرون نگاه می‌کرد. نامش آلبر بود. نه پدر داشت، نه صدای خنده‌ی بزرگسالان را در خانه شنیده بود. مادرش زنی لال‌زبان بود، خاموش، خسته و صبور. حرف نمی‌زد، اما حضورش مثل سایه‌ای غم‌زده، همه‌جای خانه پخش بود.

👣 فقر، مثل بوی دائمی روغن سوخته، به همه‌چیز چسبیده بود. به نان خشکِ سفره، به لباس‌های همیشه خاکی، به کفش‌هایی که همیشه برای پاهای بزرگ‌تر بودند. آلبر کامو در قلب الجزایری متولد شد که هنوز زخمی از استعمار فرانسه داشت. کودکی‌اش با فریادهای بازار، با بوی ماهی، با گرد و غبار مدرسه‌ای ساده در کنار کارگران عرب شکل گرفت.

📚 با اینکه بیشتر بچه‌ها به‌زور مدرسه می‌رفتند، آلبر با شوقی پنهان و خجول، در میان خطوط کتاب‌ها پناه می‌گرفت. خواندن برایش جادو بود؛ راهی برای فرار از دنیایی که هیچ‌چیز در آن تعلق نداشت. معلمش، آقای ژرمن، اولین کسی بود که در چشمان این پسر آرام، جرقه‌ای دید. ✨ او باور داشت که در پشت آن نگاه خسته، ذهنی بیدار خوابیده است. آلبر به کمک او توانست بورسیه بگیرد، تا در میان انبوه دیوارهای بلند تبعیض، دری کوچک برای عبور پیدا کند.

🌡️ اما رنج فقط از جنس فقر نبود. سال‌های نوجوانی، با سرفه‌هایی خشک و تب‌های بی‌وقفه، به بیماری سل آلوده شد. بیماری‌ای که تا آخر عمر همراهش ماند، مثل صدایی زمزمه‌گر درون ریه‌ها. او را از ورزش، از ارتش، از رویاهای جسمی محروم کرد، اما روحش را به عمق برد. همان‌جا، میان درد و کم‌نفس بودن، یاد گرفت که زندگی یعنی دویدن در بی‌نفسی.

🪞 کامو خیلی زود فهمید که جهان با او مهربان نخواهد بود. اما شاید همین بی‌مهری، باعث شد نگاهش به دنیا صادق‌تر باشد. در کوچه‌های شلوغ و خسته‌ی الجزایر، جایی که نابرابری فریاد می‌کشید و خورشید بی‌وقفه می‌تابید، پسری آرام داشت فکر می‌کرد: آیا در این جهان بی‌عدالت، می‌شود هنوز عاشق زیبایی شد؟ آیا در دل رنج، جایی برای معنا هست؟

🕊️ پاسخ این سوال‌ها، سال‌ها بعد در سطرهای «بیگانه» و «افسانه سیزیف» نمایان شد. اما ریشه‌ی همه‌چیز، همان‌جاست: در خانه‌ای ساکت با مادر، در کوچه‌هایی داغ و غبارآلود، در تبِ کودکی که نمی‌خواست قهرمان باشد، فقط می‌خواست حقیقت را لمس کند.

🌀 الجزایر فقط زادگاه کامو نبود. روحش را ساخت. او در سایه‌های آنجا آموخت که نور، تنها وقتی معنا دارد که از دل تاریکی عبور کرده باشد.

فصل دوم: پوچی در آفتاب

(Absurdity in the Sun)

🌞 خورشید همیشه بر زندگی کامو می‌تابید، اما نه از آن‌نوعی که گرما و آرامش بیاورد. نور الجزایر کورکننده بود، بی‌رحم و بی‌تفاوت. مردی که بعدها نویسنده‌ی «بیگانه» شد، در همین روشنایی، بی‌معنایی زندگی را با پوستش لمس کرد. روشنایی برایش افشاگری بود، نه نجات. در سکوت بعدازظهرهای سوزان، وقتی همه‌چیز می‌خوابید جز درد، پرسش‌هایی در ذهن آلبر شکل گرفت که تا پایان عمر رهایش نکرد: اگر مرگ سرنوشت قطعی ماست، پس چرا باید زندگی کنیم؟ اگر جهان به ما پاسخی نمی‌دهد، آیا فریاد زدن در آن بیهوده نیست؟

📖 در سال‌های جوانی، کامو در الجزایر فلسفه خواند. بیشتر از آنکه در جستجوی پاسخ باشد، دنبال این بود که با حقیقت بی‌پرده روبه‌رو شود. نیچه را با وسواس خواند، داستایفسکی را بلعید، و در دل نوشته‌های کافکا، تصویر خودش را دید. دنیای روشنفکریِ پاریس برایش دور بود، اما در ذهنش، اندیشه‌های بزرگی در حال شکل‌گیری بودند.

🖋️ در ۲۶ سالگی، «بیگانه» را نوشت. داستان مردی که در ساحل آفتابی، بی‌هیچ نفرتی دست به قتل زد و در دادگاه، نه برای جرمش، که برای بی‌احساس بودنش محاکمه شد. مورسو، قهرمان داستان، نه بی‌اخلاق است و نه شیطان، فقط صادق است. همان‌قدر بی‌تفاوت که خود جهان.

👁️ کامو با این کتاب، پنجره‌ای رو به عمق باز کرد. او به‌جای آنکه از آدم‌ها بخواهد بهتر باشند، از آن‌ها خواست واقعیت را آن‌طور که هست ببینند.

🪨 همزمان با «بیگانه»، کتابی نوشت به نام «افسانه سیزیف». در آنجا، سوالی را که تمام وجودش را پر کرده بود، به زبان آورد: آیا زندگی ارزش زیستن دارد؟

او سیزیف را قهرمان دانست؛ انسانی که محکوم است تا سنگی را تا قله ببرد و باز هم سنگ پایین بیفتد. اما با این‌حال، به راهش ادامه می‌دهد. چون در همان لحظه‌ی آگاه شدن از بی‌معنایی، آزادی آغاز می‌شود.

🔥 کامو نوشت: «باید سیزیف را خوشحال تصور کرد.»

🚶‍♂️ برای آلبر، پوچی یک مقصد نبود، بلکه نقطه‌ی آغاز بود. او نمی‌خواست آدم‌ها را از معنا خالی کند، بلکه می‌خواست از زیر بار معناهای دروغین آزادشان کند. چیزی که برای خودش، نوعی امید بود؛ امیدی که در دل آفتاب می‌سوخت، اما هنوز زنده بود.

🌬️ در فضای روشن اما ساکت الجزایر، پسرکی که با سرفه بزرگ شده بود، حالا مردی شده بود که با قلم، سکوت جهان را فریاد می‌زد. او می‌دانست که جهان پاسخی ندارد، اما باور داشت که ما هنوز می‌توانیم انتخاب کنیم: یا تسلیم شویم، یا عصیان کنیم.

فصل سوم: فریاد در سکوت

(A Cry in Silence)

📯 پاریس شلوغ بود، غبارآلود، پر از زمزمه‌های سیاسی و آغشته به بوی خیانت و امید. کامو وارد شهری شد که همه می‌نوشتند، همه می‌دانستند، و همه می‌خواستند صدای بلندتری داشته باشند. اما او، مثل همیشه، در حاشیه ایستاد. آرام، با نگاهی شکاک به همه‌چیز نگاه ‌کرد، مثل کسی که از آفتاب خشن آمده و حالا زیر نور نئونی شهر، چیزی را نمی‌بیند که باورش کند.

📰 روزنامه‌نگاری برای او فقط شغل نبود، بلکه راهی بود برای مقاومت. در دل جنگ جهانی دوم، وقتی صدای اسلحه‌ها همه‌جا را پر کرده بود، کامو در مخفی‌گاه‌ها مقاله می‌نوشت. صدای مقاومت بود، اما نه آن‌گونه که همه فریاد می‌زدند. نوشته‌هایش در روزنامه‌ی Combat، مثل زمزمه‌ای دقیق در دل هیاهو، از مسئولیت انسان می‌گفت، از راستی، از مبارزه بدون نفرت.

✊ او باور نداشت که هدف، وسیله را توجیه کند. برای همین همزمان هم علیه فاشیسم نوشت، هم علیه آنچه در دل کمونیسم می‌دید: سرکوب، دروغ و فرقه‌گرایی.

📌 در سال‌های جنگ، کامو به‌شکل پنهانی در پاریس ماند و نوشت. نوشت از درد، از طاعون، از شهری گرفتار، و مردمانی که یا دروغ را می‌پذیرفتند یا برای راستی می‌مردند. رمان «طاعون» نه فقط درباره بیماری، بلکه درباره دروغ و بی‌تفاوتی بود. درباره اینکه چگونه انسان، حتی وقتی همه‌چیز از دست می‌رود، هنوز می‌تواند انتخاب کند که انسان بماند.

💔 درون کامو اما همیشه چیزی می‌لرزید. تنهایی، خستگی، و حسِ تلخی از آنچه نمی‌توان تغییر داد. او هرگز به سیاست دل نسپرد، نه از سر ترس، که از سر صداقت. نمی‌خواست حقیقت را قربانی عقیده کند. همین شد که کم‌کم صدای اعتراض از هر طرف بلند شد. همفکران دیروز، حالا دشمنان خاموش امروز بودند.

⚖️ آلبر سکوت نکرد. اما فریادش، مثل همیشه، از دل آرامش می‌آمد. هیچ‌گاه تند نشد، هیچ‌گاه نفرت نپاشید. به‌جای آنکه بگوید چه باید کرد، می‌پرسید چرا چنین شد؟ چرا انسان، با همه خرد و زیبایی‌اش، باز هم ویران می‌کند؟

🌧️ او با خودش می‌جنگید، با جهان می‌جنگید، بی‌آنکه دشمنی داشته باشد. چون خوب می‌دانست بزرگ‌ترین نبرد، درون آدمی‌ است؛ جایی‌که باید تصمیم گرفت: ساکت ماند یا حقیقت را گفت، حتی وقتی دیگران نمی‌خواستند آن را بشنوند.

فصل چهارم: مرگ و عصیان

(Death and Rebellion)

⚰️ مرگ، برای آلبر کامو، فقط یک پایان نبود. تماشای آن، لمس آن، و فکر کردن به آن، بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی‌اش بود. از روزی که خبر کشته شدن پدرش را در جنگ شنید، تا شب‌هایی که با تب سل نفس‌نفس می‌زد، مرگ همیشه آنجا بود؛ بی‌صدا، اما نزدیک. کامو از مرگ نمی‌ترسید، بلکه با آن گفت‌وگو می‌کرد. می‌خواست از دلش، زندگی را کشف کند.

📘 در سال‌هایی که فلسفه پوچی ذهن روشنفکران را آشفته کرده بود، کامو دست به عصیانی زد که در سکوت می‌درخشید. او در «افسانه سیزیف» نوشت که اگر جهان بی‌معناست، اگر خدا مرده و حقیقتی نیست، آن‌گاه تنها راه، تسلیم شدن نیست؛ بلکه ایستادن است. عصیان، واکنشی است به پوچی؛ فریادی بی‌صدا که می‌گوید: من هنوز اینجا هستم.

🪨 او از سیزیف، مرد محکوم، چهره‌ای ساخت که با تمام ناامیدی‌اش، آزاد بود. چون آگاه بود. چون انتخاب کرده بود که ادامه دهد، حتی اگر پایان معلوم باشد.

🎭 این دیدگاه، به ادبیات و فلسفه رنگی دیگر داد. کامو نمی‌خواست معنا را از جهان حذف کند، بلکه می‌خواست نشان دهد که معنا، چیزی نیست که در بیرون از ما باشد. باید خودمان آن را بسازیم، حتی اگر با دست‌های خالی.

🔪 در نمایشنامه‌ی «کالیگولا»، امپراتوری تصویر می‌شود که می‌خواهد دنیا را منطقی کند، اما در مسیرش به جنون می‌رسد. کامو در پشت چهره‌ی کالیگولا، چهره‌ی انسان مدرنی را پنهان کرده که از بی‌معنایی می‌هراسد و برای فرار از آن، به خشونت پناه می‌برد. اما راه کامو خشونت نبود. راهش روشناییِ درون تاریکی بود. آرام، بی‌ادعا، اما محکم.

🔥 عصیان کامو، با فریاد و خشم همراه نبود. مثل شعله‌ای بود که در دل شب می‌سوزد و نمی‌گذارد جهان به‌تمامی در تاریکی فرو رود. این عصیان، ریشه در عشق داشت؛ عشق به انسان، عشق به آزادی، عشق به زندگی، حتی در دلِ پوچی. خودش نوشت: «من آموخته‌ام که حتی در دل زمستان، تابستانی شکست‌ناپذیر در وجودم هست.»

🌌 در نگاه کامو، مرگ، همان‌قدر قطعی بود که زندگی محتمل. اما این فاصله‌ی کوتاه میان تولد و مرگ، فرصتی بود برای ایستادن. برای گفتن «نه» به بی‌عدالتی، و «آری» به انسان. همین «نه» و «آری»، هسته‌ی عصیان بود. عصیانی که از قلبی زخم‌خورده، اما شجاع می‌آمد.

🕯️ کامو با مرگ روبه‌رو شد، اما سر خم نکرد. از پوچی نگفت تا مأیوس کند، بلکه تا بگوید: اگر هیچ‌چیز معنا ندارد، پس آزادی کامل داریم تا معنایی خلق کنیم که از ماست، برای ما، و با ما می‌ماند.

فصل پنجم: تنهایی روشنفکر

(The Solitude of the Intellectual)

🪞 هیچ‌کس به اندازه روشنفکری که راه خودش را می‌رود، تنها نیست. کامو این را خوب می‌دانست. در جهانی که همه‌چیز باید در چارچوب‌ ایدئولوژی‌های محکم و تند تعریف می‌شد، او خواست بی‌طرف بماند. همین تصمیم، آرام‌آرام او را از حلقه‌های روشنفکری پاریس جدا کرد. به‌ویژه زمانی که با ژان پل سارتر، رفیق قدیمی، در برابر هم ایستادند.

⚔️ سارتر مارکسیست بود و به مبارزه طبقاتی باور داشت. می‌گفت که خشونت، اگر در خدمت عدالت باشد، توجیه‌پذیر است. اما کامو، حتی در برابر ظلم، به کرامت فردی انسان چنگ می‌زد. برایش هدف هیچ‌وقت وسیله را توجیه نمی‌کرد. نوشت: «اگر قرار است برای ساختن بهشت، انسان را قربانی کنیم، پس آن بهشت چه ارزشی دارد؟»

📉 جدال آن دو، فراتر از دعوای دو نویسنده بود. این برخورد، تصویری از دو نوع تفکر شد: یکی عدالت را با جنگ تعریف می‌کرد، دیگری با احترام. یکی در پی تغییر جهان بود، دیگری در پی نجات انسان. و همین باعث شد که کامو، آرام‌آرام از میان جمع دوستان، فاصله بگیرد. سکوتش عمیق‌تر شد. محافل روشنفکری پشت‌ سرش نجوا می‌کردند: «کامو ساده‌لوح است…»

🧭 اما او راه خودش را داشت. نه دنبال قدرت بود، نه شهرت. برایش حقیقت مهم‌تر از پیروزی بود. وقتی انقلاب الجزایر آغاز شد، میان دو سنگ آسیاب قرار گرفت: از یک‌سو فرانسه‌ای که ریشه‌های استعمار را نمی‌خواست رها کند، و از سوی دیگر استقلال‌طلبانی که به خشونت کور پناه برده بودند. کامو هیچ‌کدام را تأیید نکرد. چون باور داشت که بی‌گناهان همیشه زیر چرخ انقلاب له می‌شوند.

🧊 سکوتش اما هزینه داشت. روزنامه‌ها به او حمله کردند. روشنفکران طردش کردند. حتی مادرش، که هنوز در الجزایر زندگی می‌کرد، در خطر قرار گرفت. کامو چیزی نگفت. فقط نوشت: «اگر حق انتخاب میان عدالت و مادر را داشته باشم، مادر را انتخاب می‌کنم.»

🕯️ او روشنفکری بود که از بلندگو فاصله گرفت و شمعی روشن کرد. صدایش آهسته بود، اما پرنور. در تنهایی‌اش، به انسانیت وفادار ماند. نه برای اینکه بی‌نقص باشد، بلکه چون می‌دانست تنها راهی که می‌توان هنوز انسان ماند، این است: به‌جای فریاد زدن، چراغی روشن کردن.

🌫️ در جهانی که قضاوت آسان‌تر از درک بود، کامو ترجیح داد تنها بماند. چون حقیقت، گاهی تنهاترین انتخاب ممکن است.

فصل ششم: خدا، عدالت و انسان

(God, Justice, and Man)

⛪ صدای ناقوس‌ها، خاطره‌ای دور از کودکی بود؛ نه با شکوه، نه معنوی، فقط آشنا. برای کامو، خدا هیچ‌گاه حضور نداشت، اما غیبتش مثل خلأیی عظیم، همه‌چیز را احاطه کرده بود. او نه مؤمن بود، نه منکر؛ در میانه‌ی تاریکی و روشنایی ایستاده بود، همان‌جایی که انسان بی‌پناه، باید خودش راه را پیدا کند.

⚖️ در رمان طاعون، طاعون فقط یک بیماری نبود، تمثیلی بود از شر، از رنج، از بی‌عدالتی‌ای که جهان را احاطه کرده است. پزشکِ داستان، ریو، مبارزه می‌کند نه به امید پیروزی، بلکه چون نمی‌تواند تماشاچی باشد. کامو از زبان او نوشت: «چیزی که برایم مهم است، انسان‌ها هستند.»

🌪️ در جهانی که جنگ‌ها ادامه داشتند و خدایان خاموش مانده بودند، کامو به عدالت فکر می‌کرد؛ نه آن‌عدالتی که در دادگاه‌ها داد می‌زند، بلکه عدالتی انسانی، زمینی، بی‌ادعا. در نمایشنامه عادل‌ها، جوانانی انقلابی، مأمور کشتن شاهزاده‌ای ظالم می‌شوند. اما یکی از آن‌ها از شلیک به کودکی که همراه شاهزاده است، خودداری می‌کند. کامو نمی‌خواست قهرمان بسازد، فقط نشان می‌داد که حتی در سخت‌ترین نبردها، انسان باید بماند.

🙏 او باور نداشت که نجات از آسمان خواهد آمد. نجات، اگر باشد، باید از دل انسان بجوشد. از انتخاب‌های روزمره، از شهامت نه گفتن به خشونت، از وفاداری به انسان حتی وقتی همه‌چیز علیه اوست.

🧡 برای کامو، معنای زندگی در همین لحظه‌ها بود؛ در دستان آلوده‌ی پزشکی که جسدها را می‌سوزاند، در زنی که به‌خاطر نجات دیگری جان می‌دهد، در عشقی که در دل تب هم نمی‌میرد. او نوشت: «در جهانی بی‌خدا، انسان تنها داور خودش است.»

📜 و این داوری، آسان نبود. کامو بارها اشتباه کرد، سکوت کرد، عقب نشست، اما هرگز ایمانش به انسان را از دست نداد. همین ایمان، در دل ناامیدی، شعله‌ای کوچک نگه داشت. چون حتی اگر خدا خاموش باشد، حتی اگر عدالت روی برگرداند، هنوز می‌شود انسانی ماند.

🌄 در سرزمین بی‌خدا، جایی میان غبار و حقیقت، کامو آرام قدم می‌زد. نه برای رسیدن، فقط برای اینکه راه رفتن، خودش نوعی ایمان بود—ایمانی بی‌آسمان، اما عمیق.

فصل هفتم: خاموشیِ درخشان

(The Radiant Silence)

🚗 جاده باریک بود و آسمان زمستانی، خاکستری و سنگین. در صندلی شاگرد، مردی نشسته بود با لبخندی آرام، درحالی‌که کتاب ناتمامش روی صندلی عقب جا مانده بود. تصادف ناگهانی بود. لحظه‌ای کوتاه، بی‌هشدار. و آلبر کامو، در چهل‌و‌شش‌سالگی، خاموش شد. بی‌آنکه وداعی بگوید، بی‌آنکه جمله‌ی آخر کتابش را بنویسد.

📖 آن کتاب، آدم اول بود؛ روایتی از کودکی، فقر، مادر، و آنچه هرگز نگفته بود. انگار کامو، در پایان عمر، می‌خواست بازگردد—نه به فلسفه، بلکه به ریشه. به مادری خاموش، به پدری غایب، به خاک داغ الجزایر. اما اجل مهلتش نداد. کلمات ماندند، اما صدایی که آن‌ها را می‌ساخت، برای همیشه خاموش شد.

🕯️ خاموشیِ کامو، شبیه مرگ نبود. مثل خاموش شدنِ شمعی بود که هنوز گرمای روشنی‌اش در فضا باقی‌ مانده. جهانی که او را قضاوت کرده بود، حالا سوگوارش شد. سارتر، دشمن فکری‌اش، گفت: «او تنها روشنفکر بزرگی بود که خواست خوشبختی را برای مردم ممکن کند.»

🎗️ میراث کامو در کتاب‌ها نبود، بلکه در نگاهش بود. نگاهی که می‌گفت: زندگی نه عادل است، نه قابل فهم، اما زیباست اگر انتخاب کنیم که راست بایستیم. او به جای پاسخ دادن، یاد داد چگونه پرسیدن مهم‌تر از دانستن است. به‌جای امید واهی، شجاعت آرام بخشید.

🌊 هنوز نسیم مدیترانه در کوچه‌های الجزایر می‌وزد. هنوز صدای موج‌ها، کلمات نیمه‌تمام را در خود می‌برد. و هنوز، در دل انسان‌هایی که از تنهایی نمی‌گریزند، از سکوت نمی‌ترسند، و از روشن کردن شمعی در تاریکی نمی‌پرهیزند، صدایی می‌پیچد:

«در دل زمستان، تابستانی شکست‌ناپذیر در من بود.»

🕊️ کامو رفت، اما خاموش نشد. چون آنچه از انسان می‌ماند، نه حرف‌هایش است، نه شهرتش. بلکه صداقتی ا‌ست که میان تاریکی، نور می‌پراکند. کامو، آن نور بود.

کتاب پیشنهادی:

کتاب در ژرفای رنج: زندگی و اندیشه‌های داستایوفسکی