در دوران پسا-کووید، نویسندگان در سراسر جهان به مرور از داستان‌های تیره و تار که اغلب به دوران قرنطینه و بحران‌های اجتماعی می‌پرداختند، فاصله می‌گیرند و به سوی نوشتن آثاری حرکت می‌کنند که در آن امید و روشنایی به چشم می‌خورد. این تغییر روند، به خصوص در ادبیات معاصر پس از پاندمی، به دلیل نیاز روانی و احساسی مردم به بازگشت به دوران‌های بهتر و امید به آینده است.
در دوران پاندمی، بسیاری از آثار ادبی تمرکز خود را بر بحران‌های انسانی و شرایط ناپایدار اجتماعی گذاشتند که بازتابی از واقعیت‌های جهان آن زمان بود. نویسندگان از طریق ادبیات خود، واقعیت‌های تلخ و هراسناک دوران قرنطینه، از دست دادن عزیزان، و تغییرات اجتماعی را به تصویر کشیدند. اما با بهبود وضعیت جهان و بازگشت تدریجی به شرایط عادی، ادبیات نیز در حال بازگشت به داستان‌هایی است که نوید آینده‌ای بهتر را می‌دهد.
این تغییر نگرش را می‌توان به ویژه در ژانرهای مختلف مشاهده کرد؛ از ادبیات داستانی گرفته تا رمان‌های علمی تخیلی و حتی ادبیات کودک. نویسندگان این ژانرها با تکیه بر امید، همبستگی و نوید برای آینده‌ای روشن‌تر، به خوانندگان خود کمک می‌کنند که از طریق داستان‌ها احساس بهتری پیدا کنند. ادبیات پسا-کووید با استفاده از مفاهیمی چون شفقت، همدلی، و عشق به زندگی، تجربه‌ای جدید از ادبیات معاصر را برای مخاطبان به ارمغان آورده است.
یکی از دلایل اصلی این تغییر، نیاز خوانندگان به فرار از واقعیت‌های سخت و دردناک دوران پاندمی است. بسیاری از مردم در دوران قرنطینه به دنبال آثار ادبی بودند که بتوانند آن‌ها را از روزمرگی‌ها و ناامیدی‌ها رها کرده و به دنیایی جدید و بهتر هدایت کنند. نویسندگان نیز به این نیاز پاسخ دادند و شروع به نوشتن داستان‌هایی کردند که در آن امید و خوش‌بینی موج می‌زند.
از سوی دیگر، مطالعات روانشناسی نیز نشان می‌دهد که در دوران بحران، مردم به دنبال راه‌های مثبت برای مقابله با اضطراب و نگرانی‌های خود هستند. ادبیات، به عنوان یکی از ابزارهای مهم در این زمینه، می‌تواند به طور مستقیم بر احساسات و نگرش خوانندگان تأثیر بگذارد. به همین دلیل، داستان‌های امیدوارانه و مثبت در ادبیات پسا-کووید به یکی از محبوب‌ترین ژانرها تبدیل شده‌اند.
